Ewolucja skafandrów kosmicznych od pomysłu z 1935 roku do dzisiaj

Ważący 90 kg pitbull o wdzięcznym imieniu Hulk przywodzi na myśl krwiożerczą bestię, tym bardziej, że jest psem wyszkolonym do obrony ludzi. Kiedy padnie rozkaz, pies nie zna litości dla przeciwnika, ale w domu... staje się zwykły kanapowcem kochającym dzieci.

W internecie można znaleźć zarówno przyjaciół, jak i wrogów. Jest też trzecia grupa ludzi - którym jesteś kompletnie obojętny, ale z chęcią dołączą do grupy twych wrogów. Dodadzą dwusetny "lajk" pod frazą "jesteś tłusta" albo dowcipnie doradzą, byś w końcu się zabił uderzając głową o ścianę. Cóż to w końcu komu szkodzi?

Ludzkość od lat marzy o podboju kosmosu. By to jednak było możliwe, potrzebujemy odpowiedniej technologii, która pozwoli nam przetrwać poza ziemską atmosferą. Jak zmieniały się robocze stroje kosmonautów? Rzućmy okiem.

#1. Pierwszy skafander Wileya Posta - 1935 rok

check-out-the-evolution-of-the-space-suit-41-hq-photos-1

Podstawą stworzonego przez firmę BF Goodrich roku skafandra ciśnieniowego był aluminiowy hełm przymocowany do kostiumu stworzonego z gumowatej tkaniny. Buty i rękawice uszyte były ze świńskiej skóry. Pod spodem była jeszcze jedna, gumowa warstwa. Nowoczesne skafandry kosmiczne do tej pory projektuje się na podstawie tych samych zasad, którymi kierowano się podczas tworzenia tego egzemplarza. Wiley Post jako pionier w tak wysokich lotach wzniósł się na wysokość powyżej 15 kilometrów.

#2. XMC-2 - 1955 rok

check-out-the-evolution-of-the-space-suit-41-hq-photos-2

XMC-2 to pierwsza seria kombinezonów ciśnieniowych, które zalicza się do skafandrów kosmicznych. Zostały one stworzone na potrzeby projektu eksperymentalnych samolotów rakietowych X-15.

#3. XMC-2 - 1957 rok

check-out-the-evolution-of-the-space-suit-41-hq-photos-3

#4. MC-2 - 1958 rok

check-out-the-evolution-of-the-space-suit-41-hq-photos-4

Ulepszony model XMC-2, który cechował się wieloma nowinkami w swojej dziedzinie. Pozwalał na większą swobodę ruchów w stosunku do poprzedników, miał też zabezpieczenia na wypadek spadku ciśnienia w kabinie czy konieczności katapultowania się z X-15. Skafander posiadał warstwę wentylującą i zewnętrzną - odporną na gorąco. Wyposażono go także w system łączności i zabezpieczono przed parowaniem. W testach rakietowego amerykańskiego samolotu piloci korzystający z tego modelu osiągali prędkości rzędu 7 machów i wznosili się na prawie 108 kilometrów.

#5. Neil Armstrong w swoim MC-2

check-out-the-evolution-of-the-space-suit-41-hq-photos-5

#6. Navy Mark IV - 1961 rok

check-out-the-evolution-of-the-space-suit-41-hq-photos-6

Kombinezon stworzony dla projektu Mercury, czyli pierwszego amerykańskiego programu kosmicznych lotów załogowych, nieco różnił się od podstawowej wersji do zastosowań w atmosferze ziemskiej. Wewnętrzna warstwa składała się z nylonowej tkaniny pokrytej neoprenem. Powłoka zewnętrzna to mieszkanka nylonu i aluminium. Mobilność kostiumu noszonego "na lekko" zapewniać miały specjalne szwy na łokciach i kolanach, jednak możliwość poruszania się była mocno ograniczona, kiedy Navy Mark IV znajdował się pod ciśnieniem.

#7. Navy Mark IV pod ciśnieniem

check-out-the-evolution-of-the-space-suit-41-hq-photos-8

#8. SK-1 - 1961 rok

check-out-the-evolution-of-the-space-suit-41-hq-photos-9

Do wyścigu o podbój kosmosu dołączyła Rosja, a SK-1 to skafander zaprojektowany dla misji Gagarina i był dostosowany do użytku wyłącznie wewnątrz kabiny. To właśnie w to ubrany był pierwszy człowiek w kosmosie.

#9. Neil Armstrong w G2-C - 1964

check-out-the-evolution-of-the-space-suit-41-hq-photos-10

Pierwsze testy tego skafandra przeprowadzono w 1963 roku - w tej wersji nigdy nie znalazł się w kosmosie.

#10. Bierkut - 1964 rok

check-out-the-evolution-of-the-space-suit-41-hq-photos-11

Zmodyfikowana wersja SK-1 posiadała zapas tlenu na 45 minut, umieszczony w wielkim plecaku. Użyto go podczas jednej misji - Woschod 2.

#11. G-3C - 1965

check-out-the-evolution-of-the-space-suit-41-hq-photos-12

Na zdjęciu dwóch członków jednej z misji programu Gemini - Gus Grissom i John Young.

#12. G4-C - 1965

check-out-the-evolution-of-the-space-suit-41-hq-photos-13

Nowsza wersja skafandra stworzonego na potrzeby programu Gemini - tu podczas kosmicznego spaceru podczas misji Gemini IV.

#13. G4-C z lekkimi modyfikacjami, ułatwiającymi poruszanie się

check-out-the-evolution-of-the-space-suit-41-hq-photos-14

#14. G5-C

check-out-the-evolution-of-the-space-suit-41-hq-photos-15

Kolejna wersja skafandra dla astronautów z misji Gemini zakładała możliwość zdjęcia go w czasie lotu.

#15. A1C IVA - 1967 rok

check-out-the-evolution-of-the-space-suit-41-hq-photos-16

Skafander stworzony na podstawie G3-C dla misji Apollo 1.

#16. A7L - 1968

check-out-the-evolution-of-the-space-suit-41-hq-photos-17

Następca A1C, który wszedł do użytku po tym, jak pożar spowodował katastrofę Apollo 1.

#17. Pokolorowane zdjęcie Buzza Aldrina spacerującego na Księżycu w A7L - 1969 rok

check-out-the-evolution-of-the-space-suit-41-hq-photos-18

#18. A7LB - 1971 rok

check-out-the-evolution-of-the-space-suit-41-hq-photos-19

Wersja dająca większą swobodę poruszania się i sekretną kieszonkę, w której można było chować batoniki energetyczne.

#19. Sokoł-K - rok 1973

check-out-the-evolution-of-the-space-suit-41-hq-photos-20

Po raz pierwszy użyto go podczas lotu Sojuz 12.

#20. Shuttle Ejection Space Suit - 1981

check-out-the-evolution-of-the-space-suit-41-hq-photos-21

Umożliwiał bezpieczną ewakuację pilotów przy prędkości do 2,7 machów i wysokości do 24 kilometrów.

#21. Launch Entry Suit - 1988 rok

check-out-the-evolution-of-the-space-suit-41-hq-photos-22

Skafander częściowo zakładany przez astronautów na czas startu lub wchodzenie w ziemską atmosferę. Użyto go podczas misji STS-26 po przerwie spowodowanej katastrofą Challengera.