Zatrzymane w kadrze – Jedna z nielicznych fotografii zrobiona na statku przewożącym niewolników

#1. Transport parowozu kolejką linową przez kanion rzeki Rio Grande. Nowy Meksyk, 1915 r.

#2. Brytyjscy żołnierze po oswobodzeniu z japońskiej niewoli w Singapurze, 1945 r.

#3. Michael Jackson i wielebny Jessie Jackson patrzą na ciało piosenkarza Jamesa Browna podczas pogrzebu Browna w James Brown Arena w Auguście w stanie Georgia, 30 grudnia 2006 r. Brown zmarł na zastoinową niewydolność serca 25 grudnia 2006 roku. Fot. John Dickerson

#4. Fidel Castro pali cygaro podczas spotkania na Kremlu, 1963 r. Na nadgarstku ma dwa zegarki marki Rolex.

#5. Charlie Brooks Jr., osadzony w celi śmierci w więzieniu hrabstwa Tarrant, 1982 r.

7 grudnia 1982 roku w Huntsville w Teksasie Charles Brooks stał się pierwszą osobą, na której wykonano wyrok śmierci przez zastrzyk.

Dostał trzy zastrzyki, jeden po drugim. Najpierw podano mu zastrzyk tiopentalu sodu, który jest stosowany w medycynie jako środek znieczulający. To wprowadziło Brooksa w głęboki sen. Drugi zastrzyk pankuronium (pavulon) sparaliżował mięśnie, a trzeci – chlorek potasu – spowodował zawał serca.

Egzekucja, jak pisano, zakończyła się sukcesem i najwyraźniej dla Brooksa była bezbolesna. Zasnął w siódmej minucie od rozpoczęcia „zabiegu”, a jego śmierć stwierdzono w szesnastej. Od tego czasu testowany na nim zestaw leków zyskał przydomek „koktajlu teksańskiego”.

Metodę tę stosuje się w kilku innych krajach poza Stanami Zjednoczonymi.

#6. Kelner na łyżwach podaje koniak w Grand Hotelu, St. Moritz, Szwajcaria, 1932 r. Fot. Alfred Eisenstaedt

#7. Quentin Tarantino, specjalista od efektów specjalnych Thomas Bellissimo i George Clooney na planie „Od zmierzchu do świtu”, Stany Zjednoczone, 1995 r.

Pracując nad scenariuszem do filmu „Od zmierzchu do świtu” dla swojego przyjaciela Roberta Rodrigueza, Tarantino napisał rolę Richiego Gecko specjalnie dla siebie. Wśród pretendentów do roli drugiego brata widział Tima Rotha, Michaela Madsena, Johna Travoltę, Steve'a Buscemiego i Christophera Walkena, ale wszyscy byli zajęci innymi projektami i zmuszeni byli odmówić.
Wówczas Tarantino przypomniał sobie o odtwórcy roli pediatry Douga Rossa z serialu „Ostry dyżur”, który miał okazję reżyserować (odcinek 24 pierwszego sezonu — „Macierzyństwo”). Ciekawym posunięciem wydawało mu się wykorzystanie aktora o ugruntowanej roli przystojnego lekarza w roli zabójcy. George Clooney przyjął ofertę i miał rację – rola Setha Gecko stała się dla niego trampoliną do wielkiej kariery.

#8. Porsche 356 przed załadowaniem na pokład Bristol Freighter, lata 50. XX wieku.

#9. Prawie odbudowany odcinek Kolei Transsyberyjskiej w miejscu wypadku kolejowego pod Ufą, obwód czelabiński, 1989 r.

Do katastrofy doszło w nocy z 3 na 4 czerwca 1989 r. Nic nie zapowiadało tragedii. Pociąg pasażerski Noworosyjsk – Adler jechał w stronę pociągu Adler – Noworosyjsk zwyczajową trasą Kolei Transsyberyjskiej. Wszystko jak zwykle. Pociągi spotkały się w regionie Iglinsky w Baszkirskiej Autonomicznej Socjalistycznej Republice Radzieckiej, ale nie było im przeznaczone się rozminąć. W momencie gdy pociągi się mijały, doszło do eksplozji gazu, który wydostał się z pobliskiego rurociągu Zachodnia Syberia – Ural – Powołoże i zawisł w powietrzu niczym śmiercionośna chmura. Bezpośrednią przyczyną eksplozji były iskry z klocków hamulcowych obu pociągów, które mijając się, zwolniły.

Detonacja miała charakter eksplozji wolumetrycznej. Według niektórych danych jej moc wynosiła 250 ton ekwiwalentu trotylu. Według innych mogła osiągnąć 12 kiloton, czyli tylko nieznacznie mniej niż eksplozja bomby w Hiroszimie (13-18 kiloton). Kolumnę płomieni widziano w odległości setek kilometrów. Mieszkańcy miasta Asha, oddalonego o ponad dziesięć kilometrów, poczuli siłę fali uderzeniowej – z okien ich domów wyleciały szyby. Według różnych źródeł zginęło od 575 do 645 osób.

#10. Helena Bonham Carter z matką Eleną, 1987 r.

#11. Jedna z nielicznych fotografii zrobiona na statku przewożącym niewolników, 1882 r.

#12. Księżniczka Liliʻuokalani. Zdjęcie wykonano w 1853 roku, gdy miała 15 lat.

Liliʻuokalani była ostatnią suwerenną królową Hawajów. W 1891 roku zmarł jej brat, a ona objęła tron Hawajów. Jej panowanie było jednak krótkie (panowała od 20 stycznia 1891 do 17 stycznia 1893), ponieważ z pomocą USA dokonano zamachu stanu i królowa zrzekła się tronu.

4 lipca 1894 roku proklamowano Republikę Hawajów. Wówczas grupa rojalistów podjęła próbę przywrócenia tronu królowej, co jednak zakończyło się niepowodzeniem, a królowa została umieszczona w areszcie domowym. Ostatecznie Republika Hawajów została zaanektowana przez Stany Zjednoczone w 1898 roku.

#13. Johnny Depp przybywa na plan „Piratów z Karaibów” w 2007 roku.

#14. Francuski żołnierz francuskiego oddziału sił specjalnych (Bataillon de Choc) pojmał niemieckiego żołnierza ukrywającego się w rowie pod wrakiem Citroëna Traction Avant podczas bitwy o wyzwolenie miasta Belfort. Francja, 20 listopada 1944 r.

#15. Gaszenie pożaru hali stoczni w Gdańsku, 24 listopada 1994 r.

24 listopada 1994 roku w hali widowiskowej Stoczni Gdańskiej odbył się koncert grupy Golden Life, a następnie miała zostać wyemitowana bezpośrednia transmisja z rozdania nagród MTV. Godzinę po koncercie Golden Life zauważono ogień na drewnianej trybunie znajdującej się w głębi sali. Ochrona próbowała gasić ogień, ale nie udało się. Zajęła się kurtyna i ogień sięgnął sufitu. Kiedy zgasło światło, widzowie w panice ruszyli do jedynego wyjścia.
Na miejscu zginęły dwie osoby, 13-letnia Dominika Powszuk stratowana przez uciekający tłum oraz operator telewizji Sky Orunia Wojciech Klawinowski, który wrócił do płonącej hali po to, by wynieść z niej sprzęt telewizyjny.
Kolejne pięć osób zmarło w szpitalu, na skutek odniesionych obrażeń. W sumie do szpitali trafiło 320 ofiar pożaru.
Przyczyną pożaru było podpalenie. Sprawcy do dziś pozostają nieznani. Na 2 lata pozbawienia wolności w zawieszeniu został skazany ówczesny kierownik hali Stoczni Gdańskiej.
W hołdzie ofiarom tragedii zespół Golden Life nagrał utwór pod tytułem „24.11.94”. Przed miejscem, gdzie kiedyś stała hala, ustawiono pomnik, składający się z dwóch kolumn i metalowej belki, na której znajduje się fragment refrenu tego utworu – „Życie choć piękne tak kruche jest, zrozumiał ten, kto otarł się o śmierć”.

W poprzednim odcinku