| « | następny » |
Jak oszukują nas dostawcy Internetu
W dzisiejszym dynamicznym świecie, w którym łączność internetowa przez światłowód odgrywa kluczową rolę, pomiar prędkości internetu stał się nieodłącznym elementem do zapewnienia efektywności korzystania z sieci. W miarę wzrostu popularności platform wideo takich jak YouTube czy Netflix oraz rozwijającej się kultury gamingowej, użytkownicy zaczynają odczuwać frustrację z powodu szarpania się filmów, opóźnień w strumieniowaniu treści oraz wysokich lagów w grach online, takich jak Counter-Strike, Call of Duty czy Battlefield. W celu zdiagnozowania tych problemów i zoptymalizowania doświadczenia online, niezbędne staje się dokładne mierzenie prędkości internetu.
Tradycyjne metody pomiaru prędkości internetu, takie jak testy na platformach typu Speedtest, dostarczają ogólnego obrazu, ale nie zawsze odzwierciedlają rzeczywiste warunki korzystania z sieci.
W celu bardziej precyzyjnego zrozumienia jakości połączenia, coraz
częściej zwraca się uwagę na pomiary plików hostowanych poprzez HTTP,
które odzwierciedlają realne warunki transferu danych w trakcie
korzystania z internetu. Skupimy się na porównaniu wyników uzyskanych z
testów prędkości internetu, koncentrując się zarówno na tradycyjnych
testach speedtest, jak i pomiarach opartych na transferze plików przy
użyciu protokołu HTTP.
Dodatkowo zbadamy, jak różne formaty plików, takie jak ISO i JPG, wpływają na wyniki pomiarów. Quality of Service (QoS) pozwala dostawcy priorytetyzować ruch dla speedtesta, gier po UDP, czy platform streamingowych jak Netflix lub YouTube. Przykładowo jedno łącze GPON ma maksymalną przepustowość 2,5 Gbps i pozwala w klasie C+ podłączyć 128 klientów. W praktyce klasa B jest używana i jest 64 abonentów na pasywnym spliterze. Podczas gdy najtańszy pakiet to 300 Mbps, prosta matematyka daje nam wynik 19 Gbps, gdyby wszyscy klienci zaczęli pobierać dane jednocześnie. Oczywiście tak nie ma... z wyjątkiem piątków, ferii i świąt. I tu robimy pomiary. 16:00 Oczywiście błąd. 2500 Mbps/64 klientów = 39 Mbps maks na klienta, a nie klientów.
Dodatkowo zbadamy, jak różne formaty plików, takie jak ISO i JPG, wpływają na wyniki pomiarów. Quality of Service (QoS) pozwala dostawcy priorytetyzować ruch dla speedtesta, gier po UDP, czy platform streamingowych jak Netflix lub YouTube. Przykładowo jedno łącze GPON ma maksymalną przepustowość 2,5 Gbps i pozwala w klasie C+ podłączyć 128 klientów. W praktyce klasa B jest używana i jest 64 abonentów na pasywnym spliterze. Podczas gdy najtańszy pakiet to 300 Mbps, prosta matematyka daje nam wynik 19 Gbps, gdyby wszyscy klienci zaczęli pobierać dane jednocześnie. Oczywiście tak nie ma... z wyjątkiem piątków, ferii i świąt. I tu robimy pomiary. 16:00 Oczywiście błąd. 2500 Mbps/64 klientów = 39 Mbps maks na klienta, a nie klientów.
Dobra, dobra. Chwila. Chcesz sobie skomentować lub ocenić komentujących?
Zaloguj się lub zarejestruj jako nieustraszony bojownik walczący z powagą