Ludzie, którym media zniszczyły życie

Robert Murat, brytyjski agent nieruchomości, żył sobie dostatnio i spokojnie na południu Portugalii. Lubił swoją pracę, uwielbiał łagodny klimat, cieszył się z umiarkowanych cen i zajadał pysznymi potrawami. Pewnego dnia wieści o tajemniczym zaginięciu Madeleine McCann obiegły cały świat, a żądne krwi angielskie tabloidy zwąchały krew. Krew Murata.

Brytyjski dziennikarz przekonał portugalską policję, że powinni wciągnąć Murata na listę podejrzanych. Podał listę przedziwnych powodów, takich jak: ktoś widział Murata stojącego przed domem, w którym rodzina McCann spędzała wakacje, na miejscu znaleziono jego DNA i najgłupszy - w domu Murata znajduje się sekretny pokój. Po szczegółowym dochodzeniu Robert został oczyszczony z zarzutów, ale jego wiarygodność ucierpiała. Jego życie zawodowe i prywatne legło w gruzach. Zdesperowany Murat pozwał tabloidy i otrzymał 600 000 funtów odszkodowania. Ale do dziś jest czasem nękany oskarżeniami.

#2. Dymitr Szostakowicz

W Związku Radzieckim państwo kontrolowało prasę, więc jeśli czyjeś nazwisko pojawiło się w mediach, oznaczało to, że jest się wrogiem państwa. Dymitr Szostakowicz, genialny kompozytor, został oskarżony o bycie burżujem podczas Wielkiej Czystki. Zarzucano mu również, że jego opera „Lady Makbet mceńskiego powiatu” to nie muzyka, tylko kakofonia dźwięków.

W tym czasie mnóstwo jego przyjaciół i członków rodziny przebywało już w obozach śmierci, wielu z nich nigdy stamtąd nie wróciło. Szostakowicz musiał bardzo uważać, żeby nie podpaść partii rządzącej. Częściowo odkupił swoje winy, nazywając swoja Symfonię nr 7 „Leningrad”. Niestety jego zainteresowania muzyką żydowską i zachodnim stylem życia były powodem kolejnych prześladowań muzyka. Jego nazwisko zostało oczyszczone dopiero wtedy, gdy w 1960 roku wstąpił do partii komunistycznej.

#3. Steven Jay Hatfill

Kilka dni po atakach terrorystycznych z 11 września do senatorów i ważnych osób związanych z mediami zaczęły przychodzić listy z wąglikiem. Zaraziło się nim 17 osób, 5 z nich zmarło. Winą za te przesyłki próbowano obarczyć dżihadystów, ale nie znaleziono żadnych dowodów.

Następnie zaczęto szukać winnych wśród amerykańskich biologów, zwłaszcza tych, którzy byli zaangażowani w badania nad bronią biologiczną. Steven Jay Hatfill przebywał w Zimbabwe podczas wybuchu epidemii wąglika, co spowodowało, że zaczął prowadzić badania na ten temat. Detektywi amatorzy szybko wymyślili sobie, że naukowiec na pewno stoi za tymi przesyłkami. Udało się im przekonać FBI, że powinni dokładnie prześwietlić Hatfilla.

The New York Times i Vanity Fair nie zostawiły na nim suchej nitki. Zarzuty oczywiście były bezpodstawne, szybko okazało się, że biolog był niewinny. Hatfill otrzymał 5,8 miliona dolarów odszkodowania od rządu USA oraz niesprecyzowaną sumkę od wyżej wymienionych gazet. Sprawa listów z wąglikiem pozostaje nierozwiązana i prawdopodobnie tak pozostanie, jako że główny podejrzany Bruce E. Ivins popełnił samobójstwo.

#4. Diego P. V.

Diego, mieszkaniec Wysp Kanaryjskich, został niesłusznie oskarżony o wykorzystanie i zamordowanie trzyletniej córki swojej dziewczyny. Prasa na pierwszych stronach umieściła jego zdjęcia z podpisami typu: „Spojrzenie mordercy trzyletniej dziewczynki”. Prasa pogwałciła prawo jasno mówiące, że do momentu skazania nie wolno publikować zdjęć podejrzanych.

Hiszpańska prasa zawsze pilnowała, aby w nagłówkach i artykułach o rzekomych przestępcach używać słów takich jak „domniemany”. Tym razem jednak całkowicie dali się ponieść emocjom. Diego został uniewinniony po tym, jak sekcja zwłok jasno potwierdziła, że dziewczynka zmarła z powodu obrażeń po upadku z huśtawki.

#5. Andriej Sacharow

Sacharow był nie tylko genialnym fizykiem jądrowym, ale również znanym na całym świecie obrońcą praw człowieka. Był współtwórcą rosyjskiej bomby wodorowej, ale gdy zobaczył skutki prób, odmówił dalszej współpracy. Zaczął pisać listy otwarte krytykujące Związek Radziecki. Efektem było wyrzucenie go z pracy i pozbawienie tytułów naukowych.

W 1970 Sacharow założył Moskiewski Komitet Praw Człowieka. Media zaczęły nagonkę i obsmarowały go, oczerniając i oskarżając o zdradę państwa. Oberwało się przy okazji innym członkom komitetu, między innymi Aleksandrowi Sołżenicynowi i Dymitrowi Szostakowiczowi. Nawet to nie powstrzymało Sacharowa. W dalszym ciągu publikował prace, w których pisał o ZSRR jako o państwie totalitarnym, nazwał po imieniu interwencję w Afganistanie jako agresję. W 1975 otrzymał Pokojową Nagrodę Nobla, którą przeznaczył na cele charytatywne. Za teksty o najeździe na Afganistan został skazany na dożywotnie wygnanie.

#6. John Stoll

John Stoll był jednym z oskarżonych w słynnej sprawie o molestowanie dzieci w okręgu Kern. W połowie lat 80. grupka chłopców oskarżyła dorosłych (w tym swoich rodziców) o molestowanie. Media szybciutko rozdmuchały sprawę, wymyślając niestworzone historie, takie jak ta, że dorośli byli członkami kręgu satanistycznego. Sąd skazał podejrzanych na długoletni pobyt w więzieniu. Najdłużej, bo aż 20 lat odsiedział John Stoll. Oczywiście okazało się, że on i pozostali oskarżeni byli niewinni, a cała sprawa to wymysł dzieciaków. W końcu Stoll został oczyszczony z zarzutów i wypłacono mu 700 000 dolarów odszkodowania.

#7. Dolores Vazquez

Po tym jak Dolores Vazquez rozstała się z Alice Hornos (swoją najlepszą przyjaciółką i kochanką), myślała, że jedyne, co jej grozi, to długi okres leczenia złamanego serca. Ale pewnego dnia policja aresztowała ją za zabicie syna Alicji. Mimo tego, że Dolores nie przyznawała się do winy i dostarczyła niepodważalne alibi (była w domu matki, widziało ją kilka osób, rozmawiała z domowego telefonu, co potwierdziły billingi), sad skazał ją za morderstwo.

Sędzia był oburzony niemoralnym (według niego) stylem życia Alicji, potępiał jej seksualne kontakty z matką ofiary. Gdy Dolores odsiadywała karę, znaleziono ciało 17-letniej dziewczyny. DNA znalezione na miejscu popełnienia przestępstwa było zgodne z tym, które było na ciele syna Alicji. Tym razem policja zabrała się porządnie do roboty i znalazła sprawcę, Toniego Aleksandra Kinga, który został skazany na 36 lat więzienia. Dolores po spędzeniu 17. miesięcy w celi została oczyszczona z zarzutów i przeprowadziła się do Anglii.

#8. John Profumo

W 1963 John Profumo był ministrem spraw zagranicznych rządu brytyjskiego i członkiem królewskiego komitetu doradczego, gdy wybuchł skandal. Okazało się, że ten szanowany weteran wojenny, mąż gwiazdy filmowej Valerie Hobson, ma romans z call girl Christine Keeler. Ponieważ Keeler była równocześnie kochanką radzieckiego attaché wojskowego Jewgienija Iwanowa, społeczeństwo obawiało się, że Profumo mógł wyjawiać Christine tajemnice państwowe, a ta mogła je przekazywać Jewgienijowi.

Pomimo zapewnień, że nigdy nie rozmawiał z nią na tematy służbowe, John Profumo został zmuszony do odejścia. Po tym skandalu Profumo zaczął pracować charytatywnie w jadłodajni dla bezdomnych, gdzie sprzątał toalety, wykonywał różne prace, a w końcu został jej managerem. Został odznaczony przez Królową za 40 lat pracy na rzecz biednych.

#9. Thomas Kossmann

Thomas Kossmann był cenionym i szanowanym przez swych pacjentów i kolegów chirurgiem kostnym. Wszystko zmieniło się w 2008 roku, gdy został oskarżony przez australijskie media o branie łapówek od swoich pacjentów, branie kasy za nieprzeprowadzone operacje i narażanie życia pacjentów podczas niepotrzebnych, ryzykownych zabiegów. Najprawdopodobniej plotki te rozsiewali zawistni koledzy, gdy Kossmann zaczął być postrzegany jako gwiazda światowej chirurgii.

Jego kariera została zrujnowana, trzy lata spędził w różnych sądach na rozprawach, tłumacząc się z idiotycznych zarzutów dotyczących postępowania niezgodnego z etyką. W końcu został oczyszczony z zarzutów, szpital, w którym pracował przeprosił go publicznie, a media musiały wszystko odszczekać. Za pieniądze z odszkodowania założył własną klinikę, w której obecnie pracuje.

#10. Gino Girolimoni

Gino Girolimoni był fotografem mieszkającym w Rzymie. Pewnego dnia został zatrzymany i oskarżony o gwałt i zamordowanie kilku dziewczynek w latach 1924-1928. Media nazwały go „potworem z Rzymu”, ponieważ najmłodsza z ofiar miała 2 lata, a najstarsza 6. Prasa nie miała dla niego litości. Wściekłe społeczeństwo domagało się natychmiastowego wyroku śmierci.

Na szczęście policjant z powołania, Giuseppe Dosi, dokładnie przestudiował tony akt dotyczących sprawy i znalazł w nich mnóstwo nieścisłości. W końcu Gino został uniewinniony, a sprawa do dziś pozostaje nierozwiązana.